Wilm Wouters (1887-1957) , Archeologie, z.j.
Weblog
Dit was ’t geluk wat hem hier trof zeker is nu zijn benoeming tot kunstgeschiedenis prof hij vond in Athene helaas nog geen helft van een der beroemde bordjes uit Delft
Dit gerijmel, rechtsonder op het doek als het ware gebeiteld in een opgedolven antieke plaquette, is niet het enige curieuze aan dit schilderij.
Vreemde zaken
Net zo eigenaardig zijn de erop gelijmde scherven aardewerk. Een hooggeleerde heer in zwart pak bestudeert een van die scherven met een vergrootglas. Uit de zak van zijn frak, een langpandige herenjas, steekt een miniversie van de Hermes van Praxiteles. Op de achtergrond links zijn de summiere resten van een klassieke tempel, een vrouwenkop en een omgevallen drinkschaal te zien. Rechts naast hem staat een scheve pilaster, waarover hij achteloos zijn zwarte flambard heeft gegooid. En alsof deze verwijzingen nog niet duidelijk genoeg zijn, heeft de schilder rechtsboven in beeld ‘archeologie’ geschreven.
Die schilder is Wilhelmus ‘Wilm’ Wouters, al signeerde hij het werk niet en dateerde hij het evenmin. Het moet een gelegenheidsstuk zijn geweest voor een vriend, die hoogleraar in de kunstgeschiedenis was geworden, een reis naar Athene had gemaakt en geïnteresseerd was in Nederlands steengoed. Karikaturen schilderen deed Wouters vaker. Zijn opleiding kreeg hij op de Rijksacademie van Beeldende Kunsten in Amsterdam, waarvoor hij was klaargestoomd door de karikaturist Albert Hahn. De Rijksdienst heeft elf werken van Wouters: bloemstillevens, een groot ernstig zelfportret en een aantal van zijn Volendammer vissers, waarmee hij in de jaren twintig van de vorige eeuw furore maakte.
Maar wie is deze professor? Het schilderij is in 1983 aan het Rijk geschonken samen met nog 20 andere werken door Frank Luns, de zoon van de schilder Huib Luns, die in 1931 professor werd aan de Technische Universiteit Delft. Vanwege deze herkomst zou het vader Luns kunnen zijn. Alleen klopt de fysionomie niet; Luns had een baard en droeg een bril. Voor Wouters in 1957 overleed werden er in Delft nog twee professoren in de kunstgeschiedenis benoemd: Willem van der Pluijm (in 1943) en Bram Hammacher (in 1947). Diens uiterlijk komt wel overeen met de geschilderde man, maar hoe zijn spotprent bij de familie Luns terecht is gekomen, is niet bekend.