Ro Mogendorff, Arabieren uit Israël, 1965

Onlangs kreeg de Rijksdienst een schenking van ongeveer 450 tekeningen van Ro Mogendorff. Schetsen en tekeningen in potlood, krijt, houtskool, soms met een enkele streek waterverf. Ze tekende mensen, naakten, portretten, geesteszieken, bomen, dieren en landschappen op kartonnetjes, vodjes, velletjes, tot aan wc-rollen toe. Snel, raak, in een paar lijnen naar de essentie.

Mogendorff was een kleine, fragiele vrouw, die haar hele leven werd geplaagd door gezondheidsproblemen. Ze werd geboren in een liberaal joods gezin in de Oosterparkstraat in Amsterdam, in het huis naast dat van de schilder Willem Witsen. Hij zorgde ervoor dat ze op de Dagtekenschool kwam. In 1924 ging ze naar de Rijksacademie, waar ze les kreeg van de professoren Rik Roland Holst en Jan Jurres. Vanaf haar 21ste kreeg ze drie jaar koninklijke subsidie. Daarna opende ze haar eigen atelier, samen met Paul Citroen. Tijdens de oorlog dook ze onder. Na de bezetting besloot ze alleen nog te tekenen, ook omdat ze fysiek te zwak was om te schilderen. Ze ging in de jaren 60 twee keer voor lange tijd naar Israël, waar ze intens gelukkig was. Ze stierf in het Rosa Spierhuis en ligt begraven in Muiderberg.

Mogendorff deed niet mee aan de na-oorlogse nieuwe stijlen. In de jaren 50 werd ze gewaardeerd om haar tekenkunst maar in de jaren 70 en later, de tijd van de abstracte en conceptuele kunsten, raakte ze vergeten. Maar echt talent blijft. In 1964 had ze een tentoonstelling in Museum Arnhem en waarschijnlijk is deze tekening daar gekocht. De Rijksdienst had toen al 23 tekeningen van haar.

In 1997 verscheen er een boek over deze grote maar bescheiden kunstenares dat als titel een kenmerkende uitspraak van haar kreeg: ‘Evenmin als van mijn werk, valt er over mijzelf iets spectaculairs te zeggen’. Een understatement van het zuiverste water. Als er iemand een spectaculaire tekenaar was, was het Ro Mogendorff. De Rijksdienst is heel blij met de schenking.