De eerste McDrive van Nederland
De Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed (RCE) heeft in mei en juni 2023 de campagne gevoerd 'Wat deed jij tijdens de Koude Oorlog?' om Koude Oorlog verhalen van burgers en militairen op te halen en te publiceren op een speciale website. Bijna 350 verhalen werden er gedeeld.
Een van de vele verhalen die de campagne opleverde is het verhaal van Anneliek. Zij was vanaf de achterbank getuige van een van de vroegste bezoeken aan de eerste McDrive van Nederland in Huis ter Heide.
Dat in Huis ter heide de eerste McDrive gevestigd was had alles te maken met de aanwezigheid van de Amerikaanse troepen op de luchtmachtbasis Soesterberg dat 'om de hoek' lag. Amerikaanse soldaten mochten niet in legerkleding in openbare gelegenheden komen. De McDrive gaf de mogelijkheid om toch 'uit te gaan eten'.
Aan het eind evan de Koude Oorlog, in 1987 ging de eerste McDrive van Nederland open. Het moest vrij snel daarna weer dicht wegens te veel overlast van files voor de omwonende. Zo populair was het drive-thru restaurant. Na wat aanpassingen mocht het weer open om tot op de dag van vandaag, zo'n 35 jaar later, bijna onveranderd dienst te doen.
Rij maar naar het eerste raam
Mijn broer wist het meteen, zoals hij altijd alles meteen wist. Er was een McDrive in Nederland! In Huis ter Heide, zoals in de film uit Amerika. En daar reed je doorheen en je deed je bestelling bij een luidspreker met box. Dit moesten wij echt en wel direct gaan doen. Mijn vader, altijd wel in voor een avontuur, laadde ons allemaal in. Met 6 personen in onze net verkregen Mitsubishi L300, dat eerste model met platte neus, hip beige. 3 op de voorbank en 3 op de achterbank. We waren er in een kwartier en vonden de luidspreker met box. Gillend riepen we allemaal mijn vader toe wat we wellicht wilden, iets met een hamburger, Franse patat en cola. Meer was er toen nog niet, in mijn beleving. Mijn vader kroop zo’n beetje uit het raam de luidspreker in en hevig articulerend schreeuwde hij onze bestelling. “Kunt u dat herhalen”. Nog harder schreeuwen en wij erbij roepend hoe hij dit moest verbeteren zodat de mevrouw in de box het wel zou begrijpen. Tot drie keer toe. “Rijdt u maar even naar het eerste raam, meneer” Nog altijd vraag ik me af of mijn vader zich opgelaten voelde dat hij de nieuwe tijd niet kon duidelijk maken wat hij wilde zeggen. Of dat hij het direct vergat met de patat.
Anneliek